نویسنده: جویا بلوندل سعد
مترجم: فرناز حائری
ناشر: کارنگ
سال چاپ: 1382
تعداد صفحات: 176
مقدمه ناشر در معرفی کتاب:
این کتاب یکی از آخرین آیینه هایی است، که باز هم با دست دیگران، برابر سیمای روشنفکری بی مایه ی معاصر ایران گرفته شده است. خواندن این کتاب افسوس هزار باره را در من زنده کرد که چرا سرنوشت روشنفکری ایران بدان جا کشیده است که هر ارزیابی از آنان با اعلام ندانم کاری و نمایش عیب های شان برابر می شود ؟!
این کتاب در عین حال که ازسرگردانی روشنفکری ما در تبیین هویت ملی می گوید، به بی محتوایی عرب ستیزی گسترده ای می پردازد که تقریبا سراسر ادبیات معاصر ایران را، تا عالی ترین نمونه های آن، کرم زده و معیوب کرده است.
خواننده ی خردمند، پس از خواندن این کتاب خواهد پذیرفت که قضاوت «جویا بلوندل سعد» ، درباره ی بی بنیانی پدیده ی نوظهور عرب ستیزی در میان صاحب نظران سده ی اخیر ایران، کاملا اصیل است و هنگامی که به مبدا هدایت این ستیزه ی بی خردانه علیه اقوام بومی عرب خودی و نیز ملت های عرب همسایه و همکیش ایران، یعنی زمان رضا شاه رجوع می کنیم، معلوم می شود که لااقل در موضوع عرب ستیزی، تقریبا تمام صاحب قلمان ما ، در تبعیت و تایید درخواست های رضا شاهی با او همصدا و همراه بوده اند.
وسیع تر شدن این عرب ستیزی در ذهن روشنفکری کم توان ایران، در دوران حکومت کنونی، چنان که ظواهر امر نشان می دهد، نوعی اعلام نارضایتی سیاسی است. در واقع روشنفکری غیرمذهبی کنونی، می خواهد بار نالایقی در عرض اندام سیاسی و درجا زدن و پس ماندگی اجتماعی خود در حوادث سده ی اخیر را، بر دوش اعراب پانزده قرن پیش بگذارد و به این بهانه، با ساده ترین صورتی، خود را از معرض پرسش های ملی دور نگهدارد!
بارزترین نشانه ی نالایقی روشنفکری کنونی ما آن جا بروز می کند که می بینیم این کتاب ر ا هم ، چون بررسی مسائل تاریخی و اجتماعی و ادبی ایران، دیگران برای ما نوشته اند، تا معلوم شود که صاحب نظران ما به کلی ابتر مانده اند و به پخته خواری اندیشه های دیگران عادت کرده اند.
راستی به چه دلیل روشنفکری معاصر ایران از نگاه به خویشتن در آینه ی زمان هراس می کند، از حوادث غول آسای ملی و منطقه ای و جهانی در سده ی اخیر مطلبی نمی آموزد و بر سر تصورات تلقینی دیگران، که عرب ستیزی یکی از ناباب ترین آن هاست، ایستاده است؟! «ناصرپورپیرار»
عرب ستیزی در ادبیات معاصر ایران
