پایان نامه کارشناسی ارشد ادبیات
219 صفحه
چکیده:
سروش یکی از شاعران برجسته و مشهور اواخر قرن سیزدهم است که مضامین و معانی گوناگون همچون:
مدح و مرثیه، توصیف، وعظ و پند و اندرز و حکمت، شکوائیه و حسب حال را با ترکیب های تازه و زیبا و گاه غریب و ناآشنا، با استواری تمام و با آهنگ و اصوات دلنشین در قالب قصیده سروده است.
سروش از آن جا که در خانواده ای مذهبی پرورش یافته است باعث شد که وی ارادت خاصی به پیامبر و ائمۀ اطهار به ویژه حضرت علی داشته باشد و در مدح آنها قصایدی سروده است و از آن جا که سروش شاعری درباری است قصایدی در مدح شاهان، وزرا، شاهزادگان و بزرگان گفته است. از مضامین دیگر شعری او حکمت و موعظه و زهد و ترک دنیاست. تنوع مضامین شعری او باعث شده که اشعاری در دیوان او در حوزء اخلاق، فلسفه، توصیف، عرفان، مناظره، انتقاد، شکوائیه یافت شود.
نگارنده در نوشته پیش رو تلاش دارد تا به معرفی مضامین به کار گرفته شده در دیوان او از جمله مدح که آینه تمام نمای چگونگی وضع حاکم بر جامعه آن روز است بپردازد و این کار با مطالعه در تاریخ ادبیات و کتابهای مختلف آن عصر که نشان دهندة چگونگی فکر و اندیشه و خصوصیات اخلاقی، اجتماعی شاعر بوده ، صورت گرفته است.
واژه های کلیدی : سروش، دیوان، مضامین
مضامین شعری در دیوان سروش اصفهانی
