فیوز ، یکی از ابزار حفاظت در برابر اضافه جریان است ؛ در فیوز عنصری وجود دارد که در اثر عبور جریان ، مستقیماً گرم و در صورت بیشتر شدن آن از یک مقدار از پیش تعیین شده ، کاملاً ذوب می شود. فیوزی که به طور مناسب انتخاب شده است باید پس از ذوب شدن عضو مورد نظر ، مدار را به کلی قطع کند ، قوس الکتریکی پدید آمده در لحظة قطع را از میان بردارد و سپس مدار را در شرایط باز ، با حضور ولتاژ نامی در پایانه هایش ، همچنان نگاه دارد ( یعنی در دو سر عضو فیوز ، قوس الکتریکی وجود نداشته باشد )
بیشتر فیوزهای به کار رفته در سیستم های توزیع بر اساس اصل رانش عمل می کنند ، یعنی دارای لوله ای برای از بین بردن قوس الکتریکی هستند ، که درون آن یک فیبر غیر یونیزه و یک عنصر ذوب شونده وجود دارد. به هنگام رخ داد خطا ، همراه با ذوب شدن عنصر فلزی ، فیبر درونی گرم می شود و گازهای غیریونیزه ای تولید می کند که در درون لوله جمع می شوند. در این شرایط قوس فشرده شده و به بیرون لوله هدایت می شود. علاوه بر این ، فرار گاز از دو سر لوله باعث پدید آمدن ذراتی می شود که قوس را در شرایط بیرون شدگی نگاه می دارد. با این روش ، قوس درست در لحظة صفر شدن جریان ، خاموش می شود. حضور گازهای غیر یونی و رانش در درون لوله ، عدم بازیابی مجدد جریان اتصال کوتاه پس از لحظة عبور جریان در نقطة صفر را تضمین می کند.ناحیة عملکرد از طریق دو عامل محدود می شود : حد پایینی یا حداقل زمان لازم برای ذوب شدن فیوز ( زمان ذوب کمینه ) و حد بالایی که به کمک حداکثر زمان کل لازم برای برطرف شدن خطا توسط فیوز تعیین می شود.
برای دسته بندی فیوزها بر اساس ولتاژ نامی ، جریان نامی ، مشخصه جریان بر حسب زمان ، خصوصیات ساختمانی و دیگر عوامل ، استانداردهای گوناگونی وجود دارد. به عنوان مثال بخش های مختلفی از استانداردهای ANSI/UL 198-1982
در مورد فیوزهای ولتاژ پایین در حدود 600 ولت یا کمتر هستند. در مورد فیوزهای ولتاژ متوسط یا ولتاژ بالا در بازة 3/2 کیوولت تا 138 کیلوولت ، باید استانداردهایی مانند ANSI/IEEE ( 37.40.41.42.46.47.48 ) را به کار برد. سازمان ها و کشورهای دیگر از استانداردهای خود استفاده می کنند و علاوه بر این کارخانجات سازندة فیوز نیز علائم و دسته بندی های خاص خود را دارند.
فایل ورد 15 ص
دانلود تحقیق فیوزها