فرمت فایل : word(قابل ویرایش)تعداد صفحات38
دیدگاههای نظری در مورد موانع ساختاری توسعة سیاسی
مفهوم توسعة سیاسی:
به طور یقین اگر علل اجتماعی، فرهنگی، سیاسی و بین المللی، عدم توسعه و موانع توسعه در یک کشور مورد بحث قرار نگیرد، توسعه شناخته نخواهد شد.
قبل از تعریف توسعة سیاسی باید دید که توسعه چیست؟ در یک تعریف کوتاه و خلاصه، توسعه یک دگرگونی عمیق سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی است. این دگرگونی مربوط به انسان و جامعه است. هنگامی حرکت توسعه درست انجام خواهد گرفت که با معیارهای ارزشی جامعة انسانی سازگار باشد. مایکل تودارو توسعه را پدیده ای صرفاً اقتصادی نمی داند و معتقد است توسعه باید به عنوان جریانی چند بعدی که مستلزم تجدید سازمان و جهت گیری مجموعه نظام اقتصادی و اجتماعی کشور است، مورد توجه قرار گیرد.
بحث ما در ارتباط با توسعة سیاسی است. از یک دیدگاه توسعة سیاسی دارای دو مفهوم است: 1- وجود رقابت ایدئولوژیک در جامعه، زمانی که نه تنها گروهها، بلکه ایدئولوژیهای متفاوت بتوانند با یکدیگر رقابت کنند. ممکن است این رقابت در درجة اول بین نخبگان (الیت) جامعه باشد و لازم نیست که رقابت در مرحلة اول توده ای باشد. کمااینکه در کشورهای توسعه یافته نیز در اوایل کار بین نخبگان رقابت ایجاد شد.
2- مشارکت با هم در سطح گروههای برگزیده یعنی باز بودن نظام سیاسی به نحوی که نوعی گردش نخبگان در جامعه صورت پذیرد و جامعة سیاسی راکد و فاسد نشود. با توجه به تعاریف فوق، منطقاً به نظر می رسد که برای نائل شدن به توسعة سیاسی، نوع خاصی از نظام سیاسی لازم است. در غرب توسعة اقتصادی، شیوة دموکراتیک و در بعضی از کشورهای دیگر به شیوه های اجبارآمیز و یا توسط حکومتهای اصلاح طلب و یا توسط انقلاب تحقق پیدا کرده است. بنابراین توسعة اقتصادی همراه و ملازم با انواع نظامهای سیاسی رخ میدهد. با توجه به تعاریف گذشته از توسعه سیاسی اجرای رشد سیاسی امکان‌پذیر نیست، مگر آنکه نوع خاصی از نظام سیاسی موجود باشد.
تعریفی دیگر: توسعه سیاسی فرایندی است که طی آن مجموعه نظام از آنچنان فرهنگ خود فزاینده و ظرفیت هماهنگ ساز و توان سازگاری برخوردار باشد که بتواند ثبات و تعادل و مشروعیت سیاسی خود را حفظ کند.
تعریفی دیگر: دستیابی به موقعیتی است که طی آن یک نظام سیاسی به جستجوی آگاهانه و موفقیت آمیز برای افزون شدن کیفی ظرفیت سیاسی خود از طریق ایجاد نهادهای مؤثر و موفق نائل آید.
آلموند توسعة سیاسی را اینگونه تعریف میکند: توسعة سیاسی بازتاب کار نظام سیاسی در عمل است. آلموند و پاول نوسازی و نوگرایی فرهنگی و انفکاک ساختاری را به عنوان محور بحث توسعة سیاسی فرض کرده اند. به نظر آنها فرهنگ سیاسی عبارت است از مجموعة پندارها و احساسات موجود دربارة حساسیتهای جاری در یک جامعه، به نظر آنها توسعة سیاسی در نتیجة تحولاتی حاصل میآید که در فرهنگ و ساختار نظامهای سیاسی ایجاد میشود. آلموند و پاول نوسازی را تحول در فرهنگ سیاسی جوامع و پیدایی و انفکاک ساختارهای سیاسی جامعه می دانند که برآیند این تحولات حصول توسعة سیاسی است. سی ایچ داد معتقد است: 1- نگرش کلی به مساوات 2- توان نظام سیاسی برای تدوین و اجرای سیاستها 3- تفکیک و تخصصی کردن وظایف گوناگون سیاسی 4- جدایی دین از سیاست
عنوان صفحه
طرح مسئله (مقدمه) 1
فرضیه تحقیق 2
سؤال اصلی 2
سؤال فرعی 2
هدف تحقیق 3
موانع و مشکلات تحقیق 3
سازماندهی تحقیق 3
روش تحقیق 4
اهمیت تحقیق 4
فصل اول- کلیات 5
دیدگاههای نظری در مورد موانع ساختاری توسعة سیاسی 5
مفهوم توسعة سیاسی 5
شاخصهای توسعة سیاسی 9
رهبران سیاسی 9
منافع ملی و اصل پاسخگویی 10
حاکمیت قانون 11
مشارکت سیاسی 11
دگرگونی در ساختار اجتماعی 13
رابطة دین و توسعة سیاسی 13
سطوح سه گانة موانع توسعة سیاسی 14
الف- موانع ساختاری سیاسی 14
ب- ساخت اجتماعی به عنوان مانع توسعة سیاسی 14
ج- موانع خارجی یا بین المللی توسعة سیاسی 14
فصل دوم- موانع اجتماعی یا بین المللی توسعة سیاسی در عربستان سعودی 15
الف- موانع اجتماعی (بررسی نقش وهابیت در عدم توسعة سیاسی عربستان) 15
ماهیت درونی وهابیت 16
جریانهای مختلف وهابی در عربستان 18
ضعف در آگاهیهای سیاسی 21
زن در عربستان سعودی 23
نقش مطبوعات در عربستان سعودی 24
طبقة متوسط 25
موانع خارجی یا بین المللی 26
فصل سوم- ساخت حکومت به عنوان مانع توسعة سیاسی 27
ساختار قدرت سیاسی در عربستان 27
سیستم حکومتی 28
الف- جناحهای موجود در رأس قدرت 28
سدریها 28
جناح رقیب 29
جناح سوم- جناح آل فیصل 29
ب- مذهب وهابیت به عنوان ابزار 29
ج- نفت- رکن اساسی ساختار سیاسی عربستان 32
د- نیروهای مسلح 32
نتیجه گیری 34
منابع و مأخذ
موانع ساختاری توسعه سیاسی در عربستان سعودی
