قالب فایل:word در این مقاله به شرح مختصر هر یک از مراحل چهارگانه بیولوژی و تکثیر میگوی آب شیرین، خصوصاً ، کیفیت آب مورد نیاز ، وسایل و عملیات تفریخگاه (هچری)، تغذیه ، وسایل و روشهای پرورش ، استراتژی مدیریت استخرها ، انواع استخرها و روشهای پرورش ، بیماریها ، مشکلات پرورش میگوی آب شیرین پرداخته شده است.
فرمت فایل : word(قابل ویرایش)تعداد صفحات36
- مقدمه 1
- چکیده 2
- کیتین چیست؟ 3
- ساختار شیمیایی و خواص کیتین 5
- روش استخراج کیتین از پوشه سخت پوستان 9
- تصاویر برخی سخت پوستان 10
- کاربردهای کیتین 12
- پارامترهای اقتصادی تولید 23
- روش استخراج کیتین از پوسته میگو 24
- شناسایی و تجزیه و تحلیل ماده استخراج شده 28
- بحث و نتیجه گیری 29
- منابع 31
لینک پرداخت و دانلود *پایین مطلب*
فرمت فایل:Word (قابل ویرایش و آماده پرینت)
تعداد صفحه: 5
میگوی آب شیرین
زیست شناسی و تاریخچه زندگی میگوی آب شیرین:
تولید اقتصادی میگوی مالزیایی در ایالات متحده بطور دوره ای با هدف تحقیقاتی و کسب و کار تجارتی انجام می گیرد. اگرچه سایر گونه های Macrobrachium بومی ایالات متحده جنوبی هستند، امّا به سایزی که مناسب بازارماهی های خوراکی باشد نمی رسند و بنابر این از ارزش پایینی برخوردار هستند؛ مگر برای استفاده بعنوان طعمه.
تکنیک اولیه تولید Macrobrachium rosenbergii در سال 1950 در مالزی شکل گرفت و در هاوایی و اسرائیل در طی سه دهه گذشته توسعه یافت.
در دهه 1970 و اوایل دهه 1980 ایالات های کارولینای جنوبی، فلوریدا، تگزاس و لوییزینا تحقیقات اولیه را در مورد تکنیک های تولید، بازاریابی، عمل آوری و شیوه های تفریخ این جانور انجام دادند. در 1984 دانشگاه ایالت می سی سی پی برنامه تحقیقاتی وسیعی را برای توسعه و اعمال مدیریت پیشرفته آغاز کرد که نهایتاً موجب ایجاد تکنیک های تولید تجاری میگوهای آب شیرین گردید.
قبل از 1989بنظر می رسید که پرورش میگوهای آب شیرین در ایالات متحده جنوبی اگرچه از لحاظ بیولوژیکی امکان پذیر است امّا از لحاظ اقتصادی باورکردنی نیست. با این وجود طی 6 سال گذشته (1990-1996) اَعمال مدیریتی جدید بطور چشمگیری پتانسیل موفقیت پرورش اقتصادی میگو در ایالات جنوبی را افزایش داد.
تحقیقات مکمل بوسیله پروژه های آزمایشی با زحمت فراوانی انجام شد که این پروژه ها طوری طراحی شده بودند که روش های پرورش در مقیاس بزرگ و شرایط تجاری را توسعه دهند.میگوهای آب شیرین همچون تمام سختپوستان یک اسکلت خارجی سخت یا صدف دارند که برای انجام عمل رشد لازم است این پوسته بطور منظم عوض شود. مراحل درآوردن این صدف Molting یا پوست اندازی نام دارد و افزایش وزن و طول بلافاصله بعد از هر پوست اندازی انجام می شود. بخاطر این پوست اندازی های دوره ای، رشد بطور یکسره و بی وقفه انجام نمی شود بلکه به میزان مشخصی افزایش رشد داریم.
زادآوری:
ماده ها عموماً قبل از 6 ماهگی به بلوغ می رسند. جفتگیری تنها زمانی می تواند انجام شود که نرها پوسته سخت و ماده ها پوسته نرم داشته باشند و ماده ها پیش از جفتگیری پوست اندازی می کنند. نرها اسپرم را در یک توده ژلاتینی قرار داده و در زیر بدن ماده ها، بین پنجمین جفت پاهای حرکتی قرار می دهند. چند ساعت پس از جفتگیری تخمگذاری انجام می شود و تخم ها بوسیله اسپرم درون توده ژلاتینی که در خارج بدن ماده قرار دارد بارور می شوند.
سپس میگوی ماده تخم های لقاح یافته را به قسمت پایینی ناحیه شکمی(دمی) انتقال می دهد که Broodchamber یا محفظه تخمی نام دارد وتخم ها در آن بوسیله حرکت ضمائم شنای شکمی یا Pleopod ها تمیز و هوادهی می شوند و تا زمان تفریخ به ناحیه شکمی متصل می مانند.
تعداد تخم های تولید شده در هر تخمریزی مستقیماً متناسب با اندازه ماده است. تا زمانیکه حرارت آب متجاوز از cº16 باشد هر ماده چندین بار در سال می تواند تخمریزی کند.
ماده هایی که تخم ها را حمل می کنند را «ماده های دانه دار» می گویند. رنگ زرد روشن تا نارنجی روشن تخم های تازه گذاشته شده تدریجاً تبدیل به نارنجی و سپس قهوه ای وسرانجام 2 تا 3 روز قبل از تفریخ تبدیل به خاکستری می شود. در حرارت cº29، تخم ها تقریباً 20 تا 21 روز بعد از تخم گذاری تفریخ می شوند. میگوهای آب شیرین تازه هچ شده وارد مرحله لاروی رشد و دگردیسی می شوند.
لارو:
بعد از تفریخ، لاروها رها می شوند و در ابتدا بصورت عمودی شنا می کنند.لاروها تقریباً بیش از 48 ساعت نمی توانند در آب شیرین زنده بمانند وبنابر این در آب لب شور با شوری 9 تا 19 گرم در لیتر بهترین بقا را دارند. وقتی که لاروها رشد می کنند تغذیه آن ها بوسیله دیدن و بصورت تهاجمی می باشد و تقریباً بطور پیوسته غذا می خورند و در ابتدا از زئوپلانکتون های کوچک، کرم ها و مراحل لاروی دیگر بی مهرگان آبزی تغذیه می کنند.
لاروها 11 بار پوست اندازی می کنند که هرکدام معرف یک مرحله متفاوت از دگردیسی می باشد. در طی آخرین پوست اندازی لارو تبدیل به پست لارو می شود. تبدیل لاروهای تازه هچ شده به پست لارو نیاز به 15 تا 40 روز زمان دارد که این زمان بسته به کمیت و کیفیت غذا، درجه حرارت و سایر خصوصیات کیفی آب متفاوت می باشد. بهترین درجه حرارت برای رشد حدود cº31- 28 است.
پست لارو:
بعد از دگردیسی تا مرحله پست لارو، میگوها شبیه میگوهای بزرگسال ام در اندازه مینیاتوری هستند و mm10- 7 طول و mg9- 6 وزن دراند. میگوها از نظر رفتاری از حالت معلق در ستون آب تبدیل به موجودات مقیم بستر می شوند که روی بستر به آهستگس شنا می کنند ودر هنگام شنا شبیه بزرگسال ها قسمت عقبی آن ها بالاتر و سر به طرف جلو قرار می گیرد.
پست لاروها محدوده ای از شوری را تحمل می کنند و می توانند در حین انتقال به آب شیرین مهاجرت نمایند. پست لارو ها علاوه بر غذاهایی که در زمان لاروی می خورند می توانند قسمت های بزرگتر حیوانات و مواد گیاهی را نیز هضم نمایند. یک رژیم غذایی شامل لارو حشرات و حشره بالغ، جلبک ها، نرمتنان، کرم ها، ماهی ها و مدفوع ماهی ها و مدفوع سایر حیوانات برای پست لاروها قابل استفاده است. در تراکم های بالا یا در شرایط محدودیت مواد غذایی میگوها همنوع خواری نیز می کنند.پست لاروها نیمه شفاف هستند وممکن است سرشان نارنجی روشن تا صورتی باشدو زمانیکه وارد مرحله جوانی شوندکم کم به رنگ آبی تا قهوه ای مربوط به مرحله بزرگسالی در می آیند. پست لاروهمان مرحله جوانی است اما بخاطر استفاده متداول، اصطلاح جوانی برای مرحله بین پست لاروی تا بزرگسالی استفاده می شود؛ با این وجود تعریف استانداردی برای مرحله جوانی وجود ندارد.
بزرگسالی:
میگوهای بزرگسال معمولاًیک رنگ مشخص سبز تا آبی دارند؛ اگرچه بعضی اوقات ممکن است به رنگ قهوه ای نیز دیده شوند. رنگ معمولاً متأثر از کیفیت و نوع رژیم غذایی مصرفی است. نرها از ماده ها بزرگترند و جنسیت آن ها براحتی قابل تشخیص است. دومین پاهای حرکتی یا انبرک ها و نیز ناحیه سر نرها بزرگتر از ماده ها است. پایه پنجمین جفت پا یا آخرین پاهای حرکتی(Periopod) در نرها بطرف داخل گسترده شده است و بشکل یک لبه تاشو آزاد یا حباب در می آید که قسمت باز Gonopore که اسپرم از آن رها می شود را می پوشاند. پاهای حرکتی نرها بصورت بسته و در یک خط موازی نزدیک هم قرار گرفته است و بین آن ها فضای باز کوچکی وجود دارد که به تشخیص نرهای نابالغ از ماده ها کمک می کند. یک فضای عریض بین آخرین جفت پاهای حرکتی ماده ها وجود دارد و همچنین ماده ها یک اندام تناسلی باز در پایه سومین جفت پاهای حرکتی دارند.
براساس خصوصیات خارجی، سه نوع میگوی آب شیرین نر تشخیص داده شده است:
نر انبرک آبی(BC) به راحتی بوسیله انبرک های بلند و آبی و خاردار قابل تشخیص است. دو رده دیگر از نرهای غیر انبرک آبی وجود دارند که شامل نر انبرک نارنجی(OC) و نر بشدّت انبرک نارنجی(SOC) می باشند. ترتیب تغییر شکل نرها از OC به SOC و سپس BC می باشد. نرهای انبرک نارنجی کوچکتر از 10 گرم به آهستگی رشد می کنند امّا از نظر تولید مثلی رسیده تر از نرهای انبرک نارنجی بزرگتر از 10 گرم هستند. نرهای انبرک آبی و اغلب نرهای انبرک نارنجی کوچک از لحاظ تولید مثلی فعالترند و در جفتگیری موفق تر می باشند.
نر انبرک آبی در جفتگیری موفق تر است و یک قلمروی مرتبط با ماده های آماده جفتگیری ایجاد می کند و از آن ها در مراحل حساس قبل و بعد از پوست اندازی محافظت می کند. نرهای انبرک نارنجی سرانجام رشد می کنند و تبدیل به نرهای بشدّت انبرک نارنجی و درنهایت نرهای انبرک آبی می شوند. نرهای انبرک آبی درمعرض یک دوره نسبتاً طولانی بدون پوست اندازی قرار می گیرند. نرهای انبرک آبی پس از پیر شدن قابلیت تولیدمثل خود را از دست می دهند و سرانجام یا می میرند و یا پوست اندازی کرده و وارد مرحله رشدی می شوند و بعداً قابلیت تولید مثلی خود را دوباره باز می یابند و تبدیل به نر انبرک آبی می شوند.
این فقط قسمتی از متن مقاله است . جهت دریافت کل متن مقاله ، لطفا آن را خریداری نمایید
آموزش پرورش و تولید میگو
18 صفحه در قالب word
این مقاله اطلاعات کلی در مورد بیولوژی و تکثیر و پرورش میگوی آب شیرین ارائه میدهد. میگو در چرخه زندگی خود دارای چهار شکل مشخص است: تخم ، لارو ، پست لارو ، و بالغ.
در این مقاله به شرح مختصر هر یک از مراحل فوق و ویژگیهای آن ، خصوصاً ، کیفیت آب مورد نیاز ، وسایل و عملیات تفریخگاه (هچری)، تغذیه ، وسایل و روشهای پرورش ، استراتژی مدیریت استخرها ، انواع استخرها و روشهای پرورش ، بیماریها ، مشکلات پرورش میگوی آب شیرین پرداخته شده است.
▪ پراکنش
گونههای میگوی آب شیرین جنس Macrobrachium در سراسر مناطق گرمسیری و نیمه گرمسیری جهان پراکندهاند. اینگونهها در اغلب آبهای شیرین داخلی شامل دریاچهها ، رودخانــهها، باتلاقها ، نهرهای آبیاری ، کانالها و استخرها و حوزهها یافت میشوند. اغلب گونهها در مراحل نخستین چرخه زندگیشان به آب لب شور نیاز دارند و بنا بر این در آبهایی یافت میشوند که مستقیم یا غیر مستقیم به دریا میپیوندند، هر چند بعضی از آنها چرخه زندگیشان را در دریاچههای داخلی آب شور یا آب شیرین کامل میکنند. بعضی از گونهها ، رودخانههایی با آب شفاف را ترجیح میدهند، در حالی که بعضی دیگر در آبهای بسیار گلآلود یافت میشوند.
▪ چرخه زندگی :
برای رشد ، تمام میگوهای آب شیرین (مانند سایر سختپوستان) بطور منظم اسکلت خارجی یا پوسته خود را میاندازند. این فرآیند به پوست اندازی موسوم است و با افزایش ناگهانی در اندازه و وزن همراه است. چهار شکل مشخص در چرخه زندگی میگوی آب شیرین وجود دارد: تخم ، لارو ، پست لارو ، و بالغ .
این جانوران همه چیز خوارند و جیره غذایی آنها در نهایت شامل حشرات آبزی و لاروهایشان، جلبکها ، دانه گیاهان ، حبوبات ، بذر و گیاهان ، میوهها ، نرمتنان ریز و سخت پوستان ، گوشت ماهی و پس ماندههای ماهی و سایر جانوران است. به علاوه ممکن است همجنس خوار باشند.
▪ مدیریت استخر
گیاهان امتداد دیوارههای استخر ، فرسایش آنها را به حداقل میرسانند و زیر خط آب نیز غذا و زیستگاهی برای میگوها فراهم میکنند. به هر حال باید توجه داشت که رشد آنها نباید چنان زیاد شود که با برداشت کردن تداخل به وجود آید. از رشد گیاهان ریشه دار آبزی و جلبکهای کفزی نیز باید با اعمال مدیریتی جلوگیری کرد. استخرهای تازه باید آهک پاشی شوند. در عمل ، کاربرد استاندارد ۱۰۰۰Kg/ha سنگ آهک کشاورزی هر بار پس از تخلیه استخر پرورش میگوی آب شیرین توصیه میشود.
پس از آهک دهی استخرها بیش از میگودار کردن آنها پر میشوند. کود دهی در کشت میگوی آب شیرین به ندرت لازم میشود. در هر حال استخرهای ساخته شده در خاکهای شنیرسی ممکن است نیاز به کوددهی داشته باشند. اجرا کننده باید در طی مدت پرورش ، مراقب خوب نگه داشتن استخرها باشد . برای جلوگیری از فرسایش دیوارهها ، کنترل گیاهان ریشه دار آبزی ، تعمیر و نگهداری تجهیزات خروجی و ورودی آب به ویژه توریها بـاید مـراقـبت خـاصـی انجام گیرد. گیاهان Elodea spp. و Hydrilla spp. بستر خوبی برای میگوها میسازند.
▪ میگودار کردن:
پست لاروها را میتوان بلافاصله پـس از پـر آب شـدن اسـتخرهـا در آنها ریخت . معمولاً پست لاروهایی که تنها ۴-۱ هفته سن دارند ( پس از دگردیسی ) برای میگودار کردن استخرها به کار برده میشوند که تا زمان برداشت در آن باقی میمانند. به محض ورود پست لاروها به کناره استخر باید دقت شود که در پی شناور کردن کیسههای انتقال در استخر به مدت ۱۵ دقیقه قبل از خالی کردن آنها در آب به درجه حرارت استخر عادت داده شوند.
اختلاف PH استخر و کیسه انتقال نیز موجب مرگ و میر میشود. میزان میگودار کردن استخر به اندازه بازاری مطلوب و مدیریت استخر ، خصوصاً روش برداشت ، بستگی دارد. در جاهایی که اندازه مطلوب برای فروش حدود ۷۰ گرم ( سرزده ) است و بسیاری از استخرها به علت ذخیره آب فصلی دچار محدودیت فصلی در حدود ۸ ماه هستند ، پیشنهاد میشود میزان میگو ۵ پست لارو در متر مربع (۵۰۰۰/ha) باشد.
▪ تغذیه:
الف ) نوع تغذیه
کشت تجارتی موفق میگوی آب شیرین به غذای مکمل نیاز دارد. نوع این غذا بسیار متنوع است و مواد زیر را در بر دارد : مواد خام جانوری یا گیاهی ، مخلوطهای غذایی تهیه شده در کنار استخر و غذاهای ترکیبی . در بعضی جاها نیز از برنـج و محـصولات فـرعـی بـرنـج به صـورت مـخلوط با غذاهای دیگر استفاده میشود. ضریب غذایی ۲:۱-۳:۱ برای جیره های ترکیبی مورد انتظار است . ضریبب غذایی مواد تر همچون ماهیهای هرز به علت رطوبت بسیار آنها بالاتر است ( شاید ۷:۱-۹:۱ ) .
ب ) مقدار تغذیه :
تـوصـیه کلی و کار ساز برای مقدار تغذیه روزانه وجود ندارد زیرا این مقدار بستگی به اندازه و تعداد میگوها در استخر ، کیفیت آب و خاصیت غذا دارد. بهترین رهنمود برای مجریان استخر ، تغذیه تا حد تقاضاست . غذا به طور معمول در اطراف محیط استخر در محلهای کم عمق که منطقه خوبی برای تغذیه است پخش میشود. در بعضی از مواقع غذا به " منطقه تغذیه " در چند متری کناره محدود میگردد. در هر دو مورد مجری استخر میتواند ببیند چه مقدار غذا مصرف شده است. اگر هیچ غذایی در روز بعد باقی نماند ، مقدار غذا باید افزایش یابد. اگر مقدار زیادی غذا بماند ، مقدار آن را باید کاهش داد و یا حتی به مدت یک روز قطع کرد.
مقدار اولیه غذای پیشنهادی با استفاده از جیره خشک ، همچون غذای ترکیبی جوجه در یک استخر دارای ۵ عدد در متر مربع باید در حدود ۶/۲۵ Kg/ha در روز باشد.
میزان تغذیه روزانه به تدریج از مقدار اولیه ۶/۲۵ Kg/ha در روز ، به هنگام برداشت بسیار افزایش مییابد. به عنوان مثال احتمال میرود که میزان غذا در روزهای پیش از برداشت یکجای تولید استخر ۱۲۵۰ Kg به حد بالای ۳۷/۵ Kg/ha در روز برسد.(پس از ۸-۶ ماه ).
چون فقط تکه هایی از متن برای نمونه در این صفحه درج شده است ممکن است هنگام انتقال از فایل اصلی به داخل سایت بعضی متون به هم بریزد یا بعضی نمادها و اشکال درج نشود، ولی در فایل دانلودی همه چیز مرتب و کامل می‌باشد.
متن کامل با فرمت word را که قابل ویرایش و کپی کردن می باشد، می توانید در ادامه تهیه و دانلود نمائید.
لینک پرداخت و دانلود *پایین مطلب*
فرمت فایل:Word (قابل ویرایش و آماده پرینت)
تعداد صفحه:6
فهرست مطالب
معرفی میگوهای پرورشی
1- میگوی سفید هندی(Penaeus indicus)
2- میگوی موزی(Penaeus merguiensis)
3- میگوی ببری سبز(Penaeus semisulcatus )
مکان یابی
منبع آبی
1- آب شور دریا
2- آب شیرین:
شرایط اقلیمی
توپوگرافی منطقه
بافت خاک
امکانات و تاسیسات
جزر و مد
نیروی متخصص و کاری
ساختار استخرهای پرورش میگو
این گونه بدنی نیه شفاف، به رنگ صورتی کمرنگ تا زرد دارد. از مهم ترین مشخصات این گونه وجود یک جفت آنتن بسیار بلند شیری رنگ است که آن را از سایر گونه ها متمایز می سازد.
این گونه در مقایسه با سایر گونه ها برای پرورش در سواحل جنوبی کشور از بازده خوبی برخوردار است و بخش وسیعی از استخرهای پرورشی را به خود اختصاص داده است.
درجه حرارت 22 تا 23 درجه سانتیگراد و شوری 15 تا 25 جزء در هزار برای پرورش این گونه مناسب است.
نکته: میگوی سفید هندی در مقایسه با سایر گونه ها زودتر فاسد می شود، لذا در حمل و نقل و نگهداری بعد از صید، باید بسیار دقت کرد.
2- میگوی موزی(Penaeus merguiensis)
بدن میگوی موزی به رنگ صورتی تا زرد کمرنگ است و خالهای قرمز مایل به قهوه ای دارد(شبیه موز کمی مانده). این گونه در آبهای جنوبی کشور به صورت طبیعی وجود دارد و از انواع میگوهای مرغوب محسوب می شود.
درجه حرارت 25 تا 32 درجه سانتیگراد و شوری 15 تا 32 جزء در هزار برای پرورش این گونه مناسب است.
3- میگوی ببری سبز(Penaeus semisulcatus )
بدن این گونه باندهایی رنگی دارد که این باندها به صورت اریب یا متقاطعند. در ایران مطالعات فراوانی بر روی این گونه برای پرورش صورت گرفته است که هم اکنون نیز ادامه دارد؛ اما هنوز اطلاعات دقیقی درباره شرایط زیستی آن در دست نیست.
درجه حرارت 24 تا 34 درجه سانتیگراد و شوری 15 تا 28 جزء در هزار برای پرورش این گونه مناسب است.
نکته: از آن جا که این گونه نسبت به تغییرات شوری مقاوم و از سازگاری مناسبی در نقاط مختلف دنیا برخوردار است، گونه پرورشی مناسبی تشخیص داده شده است.