تحقیق درباره مالزی

اختصاصی از فی فوو تحقیق درباره مالزی دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

فرمت فایل : word(قابل ویرایش)

درجه حرارت متوسط در سراسر سال در تمام کشور بالاست. متوسط درجه حرارت در نواحی پست بین 78 تا 82 درجه فارنهایت (25 تا 28 درجه سانتیگراد )است. میزان رطوبت نیز بالاست و در حدّ میان 82 تا 86 درصد می‌باشد. در نتیجه آب و هوای منطقه گرم و مرطوب است.
ب- مالزی شرقی
مالزی شرقی در همان عرض جغرافیایی مالزی قاره‌ای واقع شده است و بنابراین آب و هوای مشابه دارد. درجه حرارت بالا، رطوبت ، بارانهای شدید و الگوی آب و هوایی موسمی شمال شرقی و جنوب غربی از ویژگی‌های آن است. در نواحی ساحلی حداقل درجه حرارت بین 72 تا 76 درجه فارنهایت (22 تا 24 درجه سانتیگراد) و حداکثر درجه حرارت بین 88 تا 92 درجه فارنهایت (31 تا 33 درجه سانتیگراد) می‌باشد، ولی درجه حرارت درون جزیره به دلیل وجود ارتفاعات به مراتب کمتر است. متوسط ریزش باران سالیانه در ایالت صباح بین 60 تا 120 اینچ است، در حالی که بیشتر قسمتهای ایالت ساراواک ریزش بارانی بین 100 تا 160 اینچ در سال است.
بادهای موسمی شمال شرقی موجب ریزش بارانهای سنگینی در سواحل جنوب غربی ساراواک وشمال و شمال شرقی ایالت صباح می‌شود. بادهای موسمی جنوب غربی تاثیر عمده‌ای بر آب و هوای جنوب غربی صباح می‌شود. سیلاب بخصوص در ساحل غربی ایالت صباح امری دائمی است. هیچ یک از دو قسمت مالزی در کمربند طوفانی قرار ندارند ولی سواحل کشور گاهی اوقات در معرض طوفانهای شدید قرار می‌گیرد.

7- شهرهای بزرگ:
مالزی دارای 14 ایالت و سه منطقه فدرالی است که مهم ترین شهرهای آن عبارتند از: جوهوربارو (مرکز ایالت جوهور)، آلورستار (مرکز ایالت کداح)، کوتابارو(مرکز ایالت کلانتان)، ملاکا(مرکز ایالت ملاکا)، کوانتان (مرکز ایالت پهنگ)، کنگر (مرکز ایالت پرلیس)، کوچینگ (مرکز ایالت ساراواک)، شاه عالم (مرکز ایالت سلانگور)، و کوالالامپور (مرکز منطقه کوالالامپور).
8- بنادر مهم:
بندر پینتولو، بندر جوهور، بندر کمامان، بندر کوآنتان، بندرکوچین، بندر لابوآن، بندر لنکاوی، بندر مالاکا، بندر پیننگ، بندر کلانگ وبندر صباح.

فصل دوم: جغرافیایی انسانی
1- سابقه تاریخی تشکیل جمعیت
مردم بومی مالزی در واقع از حدود 6000 سال پیش در این منطقه ساکن شده‌اند. تحقیقات باستان شناسی شواهدی از تمدنهای عصر برنز و نیز فرهنگهای کهن را در مالزی نشان می‌دهد. هندی‌ها در قرن دوم پیش از میلاد به مالزی مهاجرت کرده‌اند. نه تنها مالزی، بلکه بیشتر مناطق جنوب شرقی آسیا بیش از هزارسال نفوذ و ورود هندی‌ها را مشاهده بوده‌اند و درواقع خون و فرهنگ هندی با عناصر بومی آن منطقه عجین شده و ترکیب جدیدی رابه وجود آورده است که خود منجر به برپایی دولتها و امپراتوری‌هایی در منطقه شده است. در طول هزار سال اول پس ازمیلاد حداقل سی دولت کوچک در ساحل شرقی مالزی تشکیل شده است. درقرن 15 میلادی با ورود اسلام به مالزی تحول جدیدی در تمام منطقه ایجاد شد.
مرکزیت مالزی درجنوب شرقی آسیا از نظر جغرافیایی باعث شده است تا اقوام مختلفی به تدریج به مالزی مهاجرت کنند و تنوع خاصی به ترکیب جمعیتی آن نبخشند. علاوه بر نژاد مالایو که اکثریت جمعیت کشور را تشکیل می‌دهندو غالباً مسلمان هستند، تعداد بی شماری چینی و سپس گروههای دیگر هندی از قرن نوزدهم به دلیل منافع اقتصادی و نیازهای استعمار انگلیس، به این کشور مهاجرت کرده‌اند.
اقلیتهای نژادی دیگری نیز به مالزی مهاجرت کرده‌اند که از جمله می‌توان بنگالی‌ها، پاکستانی‌ها و عربها را نام برد. بنابراین مالزی از کشورهایی است که خصیصة چندنژادی دارد.

2- جمعیت :
جمعیت مالزی تا سال 4-2 میلادی برابر با 25 میلیون و 450 هزار و 482 تو برده است. جنس هنگام تولد معادل 16 درصد پسر و 25 درصد دختر می‌باشد در مالزی نیز هنچون کشورهای در حال توسعه توجه خاصی به کاهش میزان باروری شده است و فعالیتهایی از طریق مجمع ملی برنامه ریزی خانواده به عمل آمده است. با وجود این سرعت رشد جمعیت در حال حاضر به مراتب بیش از 2% پیش بینی شده است.
3- تراکم جمعیتی:
0 تا 14 سال 4/33% (حدود 4 میلیون نفر مرد و حدود 3 میلیون و 800 هزار نفر زن) 15 تا 64 سال 1/62% (حدود 7 میلیون و 300 هزار نفر مرد و حدود 7 میلیون و 200 هزارنفر زن).
65 سال به بالا 5/4% (حدود پانصد هزار نفر مرد و حدود 597 هزار نفر زن).
4- رشد جمعیت و پراکندگی آن
الف- مالزی شرقی
رشد جمعیت در مالزی شرقی نسبتاً بالاست. میزان باروری گروههای عمده قومی مالزی شرقی از 1945 تا 1960 رو به افزایش بود، ولی در طول دهه 1970 شدیداً رو به کاهش گذاشت. به گونه‌ای که در حال حاضر متوسط میزان باروری حدود 32 نفر در هزار است. میزان مرگ و میر نیز کاهش یافته و تا حد کمتر از 5 در هزار نفر رسیده است.
تا قبل از جنگ رفت و آمد مردم به مالزی شرقی آزاد بود و در نتیجه رشد جمعیت بالا بود، ولی امروزه مهاجرت به مالزی شرقی و یا ترک آن عامل مهمی در تغییرات جمعیت نیست. رشد جمعیت در سالهای اخیر شدیداً کاهش یافت و به طور متوسط به 9/2% در سال رسید که بیشتر به دلیل رشد طبیعی جمعیت بود تا مهاجرت.
تراکم جمیعت در مالزی شرقی بیشتر در نواحی ساحلی و اطراف رودخانه‌ها است و اراضی تپه‌ای و مرتفع داخلی کشور جمعیت اندکی دارد. پراکندگی جمعیت در ساراواک حدود 27 نفر (10 نفر در هر کیلومتر مربع) و در ایالت صباح 38 نفر در مایع مربع است. در ایالت ساراواک تمرکز جمعیت در جنوب غربی این منطقه را به مهمترین بخش کشور تبدیل کرده است. خارج از این منطقه هر منطقه‌ای به جز میری اوربان پراکندگی جمعیت ناچیزی دارد. در صباح نیز در جمعیت انبوهی در سواحل ساکن شده‌اند، ولی تراکم جمعیت ساکن کنار رودخانه‌ها کمتر از مورد مشابه در ایالت ساراواک می‌باشد. نصف جمعیت ایالت در قسمت ساحلی باریکه غربی و یا سن داکان، یعنی پایتخت سابق، زندگی می‌کنند. قسمتهای عمده داخلی ایالت صباح و ساحل شرقی آن جمعیت اندکی دارند. مالزی شرقی هنوز قابلیت جذب جمعیت را داردو می‌تواند علاوه بر اینکه ضریب طبیعی رشد جمعیت خود را حفظ کند، قسمتی از جمعیت مالزی غربی را نیز جذب نماید.
ب- مالزی غربی
آمارهای مربوط به مالزی غربی تغییرات قابل توجهی در بهبود وضعیت بهداشتی و بهسازی را نشان می‌دهد و به همین دلیل رشد جمعیت شدیداً افزایش یافته است به گونه‌ای که بعد از دهه 1960 میزان مرگ و میر همه نژادها کاهش یافته و از 12 در هزار، در بعد از دهه 1950 به 6 در هزار در 1980 رسیده است. چینی‌ها کمترین میزان مرگ و میر را دارند در حالی که روستاییان مالایایی بالاترین میزان مرگ و میر را در سطح کشور دارند.
ازدهه 1960 تاکنون میزان باروری کاملاً رو به کاهش گذاشته است که خصوصاً در میان چینی‌ها کاملاً مشهود است. بعد از چینی‌ها کمترین میزان باروری متعلق به هندی‌ها و پاکستانی‌ها و در مرتبه بعدی به گروههای مالایایی تعلق دارد.
میزان باروری از 8/4 در سال 1970 به 6/3 در 1980 رسیده است. میزان رشد جمعیت در مالزی شبه جزیره‌ای کند است و به حدود 6/2% در سال می‌رسد. علت میزان متوسط رشد جمعیت غلبه ضریب تولد بر مرگ است که کاملاً رو به کاهش بوده و از 5/3% در 1956 به حدود 4/2% در 1980 رسیده است. به هر صورت میزان رشد سالیانه جمعیت ایالت صباح و ساراوارک به نحو چشمگیری بیش از مالزی غربی است.
5- اقوام و نژادها وروابط آنها:
الف- مالزی غربی
موقعیت مالزی به عنوان یک گذرگاه اصلی و مهم در آبهای جنوب شرقی آسیا باعث شده است تا اقوام و نژادهای مختلف از نقاط دیگر آسیا در این کشور جمع شوند. امروزه به طور کلی چهار گروه مختلف: ارانگ اصلی، مالایو، 58 درصد، چینی24 درصد، و هند و پاکستانی 8 درصد در مالزی زندگی می‌کنند.
گروه ارانگ اصلی کوچکترین گروه است و به لحاظ قومی به گروههای جاکیون، سمانگ، و سنویی تقسیم می‌شود. این گروهها اساساً پیرو مذاهب سنتی هستند ولی بخشی از آنها نیز اسلام آورده‌اند. قوم مالایو که هم در شبه جزیره و هم در جزیره زندگی می‌کنند، بیش از نیمی از جمعیت مالزی را تشکیل می‌دهند و به لحاظ سیاسی مهمترین گروه کشور هستند. آنها زبان و فرهنگ مشترک دارند و قویاً به اسلام پایبندند بنابراین اسلام ویژگی مهمی است که نژاد مالایو را از اقوام دیگر متمایز می‌سازد.
چینی‌ها که حدود 3/1 جمعیت شب جزیره را تشکیل می‌دهند و گروه همگونی هستند از استانهای جنوبی چین به مالزی مهاجرت کرده‌اند. ولی نسبت به مالایوها از نظر زبان و مذهب کمتر همگن می‌باشند. مهمترین گروههای فرهنگی و زبانی چینی‌های مالزی به قرار زیر است:
- گروه هوک کین که از استان فوکین مهاجرت کرده‌اند.
- گروه کانتونی‌ها از منطقه کانتون استان کوانگ تونگ مهاجرت کرده‌اند.
- گروه‌هاکاکه از ناحیه واقع در میان کانتون و سواتو مهاجرت کرده‌اند.
- گروه تی چیو که از استان کوانگ تونگ مهاجرت کرده‌اند
- گروه هایناتس از جزیره‌ای به همین نام مهاجرت کرده‌اند.
- گروه کوانگ سی از استانی به همین نام مهاجرت کرده‌اند
- گروه هوک چیو از استان فوکین مهاجرت کرده‌اند.
گروههای هندی، پاکستانی و تامیلی که از شبه قاره هند به مالزی مهاجرت کرده‌اند، حدود 10% جمعیت مالزی غربی را تشکیل میدهند. علاوه بر این گروههای کوچکی از اروپایی‌ها امریکایی‌ها، استرالیایی‌ها عربها و تامیلی‌ها در مالزی زندگی می‌کنند.
ب- مالزی شرقی
جمعیت مالزی شرقی از نظر قومی به مراتب از مالزی غربی متنوع‌تر است. دولت سعی می‌کند تا آنها را در هفت گروه قومی در ساراواک و هفت گروه در صباح تنظیم کند، در حالی که در حقیقت 25 گروه قومی در ساراواک و صباح، صرفنظر از بسیاری قبایل کوچک زندگی می‌کنند. گروه قومی عمده ساراواک چینی‌ها هستند که 3/1 جمعیت را تشکیل می‌دهند. چینی‌های ساراواک از استانهای جنوبی چین مهاجرت کرده‌اند، و بنابراین ریشه منطقه‌ای مشترکی با چینی‌های شبه جزیره دارند ولی تفاوت اندکی درگویش خود دارند. گروههای هاکا و فوچو روی هم رفته 3/2 جمعیت چینی‌های ساراواک را تشکیل می‌دهند.
6- زبان
الف- زبان رسمی
زبان رسمی مردم مالزی، ملایو است البته با لهجه‌های گوناگون. گفتنی است زبان‌های بومی نیز در این کشور به خصوص در شرق آن بسیار رایج بوده است که از جمله مهمترین آن‌ها زبان‌های ایبان و کدازن می‌باشد.
ب- زبانهای غیر رسمی:
بسیاری از مردم مالزی، به ویژه قشر تحصیل کرده با زبان انگلیسی آشنائی دارند، طوری
که تکلم با این زبان در کشور رایج است. چینی تبارهای این کشور به زبان چینی و هندی تبارها به زبان تامیلی نیز تکلم می‌کنند.
ج- اقوام و زبانها:
قوم اورانگ اصلی به زبان باستانی مالایو تکلم می‌کنند، در حالی که قوم سیمانگ و سنیویی به زبان مون خری صحبت می‌کنند. چینی‌های مالزی به زبان مادری خود یعنی سبک کانتون یا ماندرین صحبت می‌کنند ولی نظر به گوناگونی اقوام، گویشهای متفاوتی دارند. گروه بابا چینی به زبان محلی مالایو تکلم می‌کنند ولی از نظر آداب و رسوم، عادات و شیوه‌های زندگی چینی باقی مانده‌اند. برخی از چینی‌ها نیز زبان انگلیسی و یا مالایو را در محاورات شفاهی خود به کار می‌برند. مدارس چینی زبان نیز تا سطح دبیرستان در مالزی وجود دارد.
هندی‌ها، پاکستانی‌ها و تامیلی‌ها به لحاظ زبانی با تامیلی، تلوگو، وزبانهای هند و اروپایی یعنی پنجابی، بنگالی، پشتو تکلم می‌کنند. گروههای بومی قومی مالزی شرقی به زبان آسترونزین تکلم می‌کنند. زبان تکلم قوم ایبان، سوماترایی مالایی قبل از اسلام است.
یکی از مسائل مهم که مانع از وحدت ملی کامل مالزی می‌شود و بعضاً اختلافاتی را میان نژادهای مهاجر مخصوصاً چینی‌ها و مالایوها به وجود می‌آورد، اجباری بودن آموزش زبان مالایو نیز عدم امکان به کارگیری وسیع زبان محلی از سوی این اقوام است.

فصل سوم:
جغرافیایی سیاسی
1- موقعیت ژنوپلیتیک وژنواستراتژیک
کشور مالزی در قلب جنوب شرقی آسیا واقع شده است و به دو بخش جغرافیایی تقسیم
گردیده است، مالزی شبه جزیره‌ای و مالزی شرقی مشتمل بر ایالت‌های صباح و ساراواک در شمال جزیزره بورنئو. این دو قسمت در فاصله‌ای به مسافت 650 کیلومتری، به واسطه دریای چین جنوبی، از یکدیگر جدا شده‌اند.
همسایگان مالزی شبه جزیره‌ای، سنگاپور و تایلند هستند.ایالت‌های صباح و ساراواک با رشته کوه‌های کلیمانجارو در اندونزی هم مرز بوده و از سوی دیگر ساراواک با کشور کوچک بروئنی همسایه است.
مالزی شبه جزیره‌ای 40% زمین‌های این کشور را تشکیل می‌دهد. همچنین رشته کوه‌های متعددی از شمال به جنوب در این منطقه وجود دارد. جلگه حاصلخیز وسیعی از سمت سواحل غربی وجود دارد که در امتداد شرق نازک می‌شود. بخش صباح و ساراواک جنگل‌های وسعی پوشیده شده است و شبکه‌های آبی متعددی در آن وجود دارد.
رودخانه همچنان به عنوا مهم‌ترین راه حمل و نقل ساکنان دو بخش جدا شده می‌باشد بیشتر از 60% از این کشور پوشیده از جنگل‌های انبوهی است که در طول سال بارندگی‌های بسیار زیاد است. گفتنی است در این کشور تنها در منطقه شبه جزیره بالاکان 8000 گونه گیاهی وجود دارد.

2- اهمیت استراتژیک کشور در منطقه
کشور مالزی در منطقه حاصلخیز آسیای جنوب شرقی با معادن سرشار زمینی و زیرزمینی خود از دیرباز مورد توجه قدرتهای سیاسی و اقتصادی بوده اس. علاوه بر وجود منابع و ذخایر فراوان در مالزی، این کشوربر سر راههای تجاری دریایی مهمی (از جمله تنگه مالاکا) قرار دارد که دو اقیانوس هند و آرام را به هم متصل می‌سازد و خصوصاً مناطق آسیای غربی و خاورمیانه از این طریق قادر به تماس با شرق آسیا، ژاپن و ساحل غربی قاره آمریکایی می‌باشند.
همچنین مجاورت مالزی با کشورهای کمونیستی هند و چین بر اهیم استراتژیک این کشور می‌افزاید.
با توجه به اینکه مالزی از دو ناحیه جدا از هم (شبه جزیره مالزی و مالزی شرقی) تشکیل شده است که از نظر ویژگی‌های اقتصادی اجتماعی امکاناتی برابر ندارند و نیز این کشور مرزهای طولانی (زمینی ودریایی) با تایلند، اندونزی، برونئی و فیلیپین دارد. مسئله حفظت امنیت ملی وتمامیت ارضی همواره از اهمیت خاصی در سیاست این کشور برخوردار بوده است.
3- نقش تعیین کننده هریک از عوامل جغرافیایی و منابع طبیعی
مالزی به دلیل دارا بودن منابع طبیعی فراوان از تولید کنندگان مهم مواد اولیه (مثل قلع، کائوچو و نفت) در منطقه آسیای جنوب شرقی می‌باشد. و به دلیل قرار داشتن بر سر راههای دریایی و نیز موقعیت خاص جغرافیایی کشور ( دو تکه بودن سرزمین و هم مرز بودن با کشورهای تایلند، اندونزی، برونئی و فیلیپین به ناچار به دنبال یافتن توان دفاعی کافی برای حفظ امنیت ملی و تمامیت ارضی کشور است. وجود اختلافات مرزی با اندونزی و فیلیپین و مهاجرتهای غیر قانونی کارگران اندونزیایی به مالزی و نیز بحرانی بودن بالقوه منطقه مرزی مالزی و تایلند که غالباً صحنه فعالیتهای چریکهای کمونیست و جدائی طلبان مسلمان تاینلدی است، باعث می‌شود که این کشور در یک رقابت منطقه‌ای با همسایگان خود، همواره به دنبال به دست آوردن قدرت کافی برای حفظ منافع ملی خود باشد تا خطرات ناشی از تهدیدهای بالقوه علیه خود را به حداقل برساند.