بررسی فنی و اجرایی استفاده از بتن خودتراکم و معمولی در اجرای دال درجا (اسلب تراک) خط 2 قطار شهری مشهد
چکیده:
به طور کلی میتوان ساخت و اجرای خطوط بدون بالاست (اسلب تراک ) را به سه دسته سیستمهای بدون بالاست درجا، پیشساخته و ترکیبی
تقسیم نمود که در روش اول، تمام اجرای دال بتنی به صورت یک پارچه و درجا انجام میگیرد. روش دوم و سوم، از انواع قطعات پیش ساخته
نظیر تراورس، بلوک، کوپلاژ و ... استفاده میشود؛ سپس توسط بتن ریزی تکمیلی دال بتنی، در روش دوم به صورت پیش ساخته و در روش سوم
به صورت درجا قطعات تراورس در جای خود محکم میشوند. اجرای دال بتنی و قرارگیری قطعات پیش ساخته در محل خود نیازمند دقت بالا در
اجرا است.
یکی از مشکلات اصلی در سیستم ترکیبی، بتن ریزی دال به صورت درجا و پیوستگی با قطعات پیش ساخته است. لذا تغییرات بتن تازه )بتن دال
درجا( از فاز خمیری به سخت شده در مقابل بتن سخت شده قطعات پیش ساخته و رفتار انفرادی آن در طول تغییر فاز از حالت خمیری به جامد
امری اجنتابناپذیر است و بررسی آن اهمیت اساسی دارد. بهترین راه حل جهت دستیابی به سازههای بتنی با دوام و مستقل از کیفیت اجرا، به
کاربردن بتن خودتراکم است که بدون نیاز به نیروی کار ماهر جهت لرزاندن، بدون جدا شدگی تحت اثر وزن خود جاری شده، و بدون هر نوع آب
انداختگی تمام فضای قالب را پر کرده و میلگردها را در بر میگیرد.
در مقاله حاضر استفاده از دو نوع بتن خودتراکم و معمولی در اجرای دال درجا و مزایای فنی هریک نسبت به دیگری، بویژه بتن خودتراکم ( SCC )
نسبت به بتن معمولی ( NC ) با توجه به ملاحظات اقتصادی بررسی میشود. دال آزمایشی در پروژه مزبور با بتن خودتراکم با سطح ایده آل و بدون
هیچ ترک پلاستیک و ارضای مشخصات مکانیکی لازم بتن با موفقیت اجرایی شده است. هرچند استفاده از بتن خودتراکم حدود 15 % افزایش
هزینه در ساخت بتن نسبت به بتن معمولی را داراست اما با در نظر ، گرفتن مزایای فنی و اجرایی در بُعد کلان SCC در اجرای دال درجا مقرون به
صرفه و با کیفیتتر است.
واژه های کلیدی: تونل خط 2 قطار شهری مشهد ، اسلب بتنی درجا ، بتن خودتراکم ، بتن معمولی ، آب انداختگی ، مزایای فنی و اقتصادی,
دانلود مقاله رشته عمران - بررسی فنی و اجرایی استفاده از بتن خودتراکم و معمولی در اجرای دال درجا