دانلود مقاله تشخیص افتراقی مانیا

اختصاصی از فی فوو دانلود مقاله تشخیص افتراقی مانیا دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

اختلال افسردگی اساسی

اختلالات طبی. اگر علت اختلال خلقی یکی از بیماری‏های طبی غیر روانپزشکی باشد، طبق DSM-IV-TR تشخیص اختلال خلقی ناشی از بیماری طبی عمومی خواهد بود، و اگر علت اختلال خلقی، یکی از مواد باشد، تشخیص DSM-IV-TR اختلال خلقی ناشی از مواد خواهد بود.

اگر نشود سابقه بالینی خوبی به دست آورد یا اگر به بافتار (context) موقعیت فعلی زندگی بیمار توجه نشود، ممکن است اشتباهاتی در تشخیص روی دهد. نوجوانان افسرده را از نظر منونوکلئوز باید آزمایش کرد. بیمارانی را که زیادی چاق یا لاغرند، باید از نظر کژکاری‏های غده فوق کلیوی و تیرویید مورد آزمایش قرار داد. همجنس‏گراها، مردان دو جنس‏گرا، و کسانی که از طریق داخل وریدی به سوء مصرف مواد می‏پردازند، باید از نظر سندرم اکتسابی کمبود ایمنی (ایدز) آزمایش شوند. بیماران مسن را هم باید از نظر ذات الریه (پنومونی) ویروسی و سایر بیماری‏های طبی ارزیابی کرد.

بسیاری از اختلالات عصبی و طبی و بسیاری از داروها می‏توانند علایم افسردگی ایجاد کنند . بسیاری از بیماران مبتلا به اختلال افسردگی نخست با شکایاتی جسمی نزد پزشکان عمومی خود می‏روند. اکثر علل عضوی اختلالات افسردگی را با سابقه جامع طبی، انجام معاینه کامل جسمی و عصبی، و با آزمایش‏های رایج (روتین) خون و ادرار می‏توان کشف کرد. در این عملیات تشخیصی (workup) آزمایش‏های مربوط به کارکرد تیرویید و فوق کلیوی را نیز باید گنجاند، چون اختلالات این دو دستگاه درون‏ریز هم ممکن است خود را به صورت اختلالات افسردگی نشان دهد. در اختلال خلقی ناشی از مواد، قاعده معقول سرانگشتی این است که هر دارویی را که بیمار افسرده مصرف می‏کند، باید عاملی بالقوه در ایجاد اختلال خلقی وی دانست. داروهای قلبی، ضد پرفشاری خون، خواب‏آور، ضد تشنج، رخوتزا، ضدّ روانپریشی، ضد پارکینسونی، ضد درد، ضد باکتری، و ضد سرطان، همگی ارتباطی شایع با علایم افسردگی دارند.

بیماری‏های عصبی. شایع‏ترین مشکلات عصبی که خود را به صورت علایم افسردگی نشان می‏دهد، عبارت است از بیماری پارکینسون، بیماری‏های موجب دمانس (از جمله آلزایمری)، تشنج، بیماری‏های عروقی مغز، و توده‏ها. حدود پنجاه تا هفتاد و پنج درصد افراد مبتلا به بیماری پارکینسون علایم واضحی از اختلال افسردگی دارند و این ربطی به درجه معلولیت جسمی بیمار، سن او، و مدت بیماریش ندارد، بلکه با نابهنجاری‏های یافت شده در آزمایش‏های عصب ـ روان‏شناسی همبستگی دارد. علایم اختلال افسردگی ممکن است تحت الشعاع علایم حرکتی تقریباً مشابهی که در بیماری پارکینسون وجود دارد، قرار بگیرد و پنهان شود. علایم افسردگی بیمار پارکینسونی اغلب به داروهای ضد افسردگی یا درمان با تشنّج الکتریکی (ECT) پاسخ می‏دهد. تغییرات بین دوره‏ای مربوط به تشنج لوب گیجگاهی به خصوص اگر کانون تشنج در طرف راست باشد، ممکن است شبیه علایم اختلال افسردگی باشد. افسردگی از عوارض شایع بیماری‏های عروقی مغز به خصوص در عرض دو سال اول پس از سکته است. افسردگی به دنبال سکته‏های قدامی شایع‏تر از خلفی است و اغلب در هر دو حالت سکته‏های قدامی و خلفی به داروهای ضد افسردگی پاسخ می‏دهد. توده‏های ناحیه دیانسفال و گیجگاهی بسیار محتمل است که با علایم اختلال افسردگی همراه شود.

دمانس کاذب. معمولاً بالینگر با معاینات بالینی هم می‏تواند دمانس کاذبی را که مربوط به اختلال افسردگی اساسی است، از دمانس مربوط به یک بیماری ـ مثلاً آلزایمر ـ افتراق دهد. علایم شناختی در اختلال افسردگی اساسی به طور ناگهانی شروع می‏شود و با سایر علایم اختلال افسردگی اساسی از قبیل ملامت نفس همراه است. مشکلات شناختی بیمار افسرده ممکن است در طول روز تغییر کند که این امر در دمانس اولیه دیده نمی‏شود. بیماران افسرده‏ای که مشکلات شناختی دارند، اغلب کوششی برای پاسخ دادن به سؤالات از خود نشان نمی‏دهند («نمی‏دانم»)، حال آنکه بیماران دمانسی ممکن است به افسانه‏سازی بپردازند. و بالاخره، بیماران افسرده را در طول مصاحبه گاهی می‏توان با تشویق و ترغیب به یادآوری واداشت، حال آنکه چنین قابلیتی در بیماران دمانسی به هیچ وجه وجود ندارد.

اختلالات روانی. افسردگی می‏تواند یکی از اخصایص تقریباً همه اختلالات روانی فهرست شده در DSM-IV-TR باشد، اما آن دسته از اختلالات روانی که در جدول 29  فهرست شده است، باید در تشخیص افتراقی مورد توجه ویژه قرار گیرد.

سایر اختلالات خلقی. بالینگر باید نخست همه طیف تشخیص‏های DSM-IV-TR را که در دسترس است، در نظر بگیرد، سپس به تشخیص نهایی برسد. اول از همه باید اختلال خلقی ناشی از بیماری طبی عمومی و اختلال خلقی ناشی از مواد را رد کند. بعد باید معین کند که آیا بیمار دوره‏هایی از علایم شبه مانیا داشته یا نه؛ این علایم مطرح کننده اختلال دوقطبی I (سندرم‏های کامل مانیا و افسردگی)، اختلال دوقطبی II (دوره‏های عود کننده افسردگی اساسی همراه با هیپومانیا)، یا اختلال سیکلوتایمی (سندرم‏های ناقص مانیا و افسردگی) است. اگر علایم بیمار صرفاً علایم افسردگی باشد، بالینگر باید شدت و مدت علایم را ارزیابی کند تا بتواند میان اختلال افسردگی اساسی (سندرم کامل افسردگی به مدت دو هفته)، اختلال افسردگی فرعی (مینور) (سندرم ناقص و در عین حال دوره‏ای افسردگی)، اختلال افسردگی عود کننده گذرا (سندرم کامل افسردگی، اما هر دوره به مدتی کمتر از دو هفته)، و اختلال دیس‏تایمی (سندرم ناقص افسردگی بدون آنکه به وضوح دوره‏ای باشد) افتراق بگذارد.

شامل 8 صفحه فایل word قابل ویرایش