پیشینه
سرزمین کنونی بختیاری هزاران سال است که ماوا و سکونت گاه گروههای مختلف انسانی است. شواهد گوناگون نشان می دهد که سرزمین باستانی «قوم لر» دهها هزارسال پیش مسکونی بوده است. منابع و امکانات طبیعی خدادادی از قبیل: آب، جنگل، مراتع، بارندگی مناسب، آبگیرهای فراوان و درّه های مستعد برای کشاورزی این سرزمین را به یکی از بهترین زیستگاهها و محل تجمع و سکونت گروههای انسانی در گذشته تبدیل نموده بود، بعلاوه این امکانات در بلندیهای زاگرس و دامنه های آن، محیط مناسبی برای رویش نباتات علوفه ای و گونه های مختلف حیوانات فراهم کرده بود. کاوشهای باستان شناسی نشان می دهد که قدمت سکونت انسان در این منطقه به چهل هزار سال می رسد. بازمانده های فرهنگی دوران پارینه سنگی، میانه سنگی، نوسنگی و شهرنشینی در این ناحیه به چشم می خورد. سرزمین بختیاری از جمله محدود سرزمینهایی است که انسان برای اولین بار به اهلی کردن حیوانات و نباتات پرداخته یا به دیگر سخن، زندگی ده نشینی و کشاورزی را که لازمه ی پیدایش تمدن است آغاز کرده است(امان الهی ، 1374 :25 ) در کتاب «خلاصه ی تاریخ هنر» آمده است که: «از دوره ی پارینه سنگی نجد ایران، در کاوش غاری در تنگ پبده [کوههای بختیاری در شمال شرق شوشتر] ابزارها و سلاحهایی از سنگ ناصاف [چکش، پیکان، تیغه و تبرسنگی] و در نواحی همیان و میرملاس و دوشه از توابع لرستان تصاویر جانوران و آدمیان منقوش بر صخره های قائم به رنگهای سیاه و زرد و سرخ یافت شده است که قدمتشان به حدود 15 هزار سال قبل از میلاد می رسد. صاحبان این آثار از راه شکار دسته جمعی و صید ماهی و گردآوری ریشه و بَرِ گیاهان غذای خود را به دست می آورده اند.»( مرزبان ، 1379 : 25)
انسان شناسان معتقدند که انقلاب بزرگ نوسنگی یا پیدایش کشاورزی و تولید خوراک در نواحی شمال خلیج فارس تا سوریه اتفاق افتاده است که به «هلال حاصلخیز» شهرت دارد. کشت نباتات و غلات از این ناحیه آغاز گردید.
تپه ماهورها و دامنه های شمال و شمال شرق خوزستان که بخشی از قلمرو قوم لر می باشد، با ارتفاع نسبی 300 تا 1500 متر و متوسط بارندگی 300 تا 500 میلی متر در سال شرایط مساعدی برای رویش نباتات و کشت غلات فراهم ساخته است، در محدوده ی «هلال بارور» قرار دارد. همچنین برخی از حیوانات بویژه بز در کوههای لرستان و بختیاری اهلی گردید.هنری تی رایت باستان شناس امریکایی در سالهای 76-1975 م. در شمال شرقی خوزستان در دشت ایذه، ایوه و دشت گل به مطالعات باستان شناسی مبادرت نمود و از حیات مستمر و فعال گروههای انسانی در 6 تا 7 هزار سال پیش از میلاد در این مناطق گزارش داد. نگارنده نیز در سال 1369 هـ .ش. تیغه و پیکانهای سنگی که احتمالاً متعلق به دوره نوسنگی بوده است در اداره ی میراث فرهنگی شهرستان ایذه مشاهده کردم که بنا به اظهار سرپرست اداره ی مزبور در منطقه هلایجان کشف شدند.
این مقاله به صورت ورد (docx ) می باشد و تعداد صفحات آن 218 صفحه آماده پرینت می باشد
چیزی که این مقالات را متمایز کرده است آماده پرینت بودن مقالات می باشد تا خریدار از خرید خود راضی باشد
مقالات را با ورژن office2010 به بالا باز کنید
آداب و رسوم ایل بختیاری