مقدمه
پلی سیلان ها پلیمرهایی هستند که در زنجیر اصلی خود دارای پیوندهای Si-Si و استخلاف های آلی روی هر اتم سیلیسیوم هستند. این پلیمرها به دلیل عدم استقرار الکترون های سیگما، دارای خواص نیمه رسانایی هستند. این پلیمرها برای ساخت فیبرهای Si-C نیز مورد استفاده قرار می گیرند.
روش های متعددی برای ساخت پلیمرهای پلی سیلان وجود دارد که از آن جمله می توان به جفت شدن احیایی دی کلروسیلان ها اشاره کرد. تمامی این روش ها در حضور کاتالیست سدیم انجام می شود و بازدهی پایینی دارد. برای غلبه بر این مشکلات، روش هایی پیشنهاد شده است که از آن جمله می توان به اضافه کردن اترهای تاجی اشاره کرد. از سوی دیگر تصحیح سطوح سدیم پراکنده نیز برای افزایش بازده واکنش، مهم است. یکی از روَش های پیشنهادی برای این منظور، استفاده از کاتالیست ناهمگن است. این روش دارای معایبی است. مشخص شده است که سنتز پلی سیلان ها از سیلان های آلی دی هالوژنه، سبب ایجاد مخلوطی از پلیمرها با کیفیت های متفاوت می شود. از این رو تلاش هایی برای جفت کردن دی کلرواتیل سیلان از طریق انحلال کمپلکس های سدیم تتراهیدروفوران (THF) در چندین حلال آلی، انجام شده است. مشکلات این روش عبارتند از بازده پایین و تولید محصولات جانبی.
ما در این مقاله، سنتز پلی سیلان ها را از دی کلرومتیل سیلان با استفاده از کمپلکس ها فلز قلیایی دارای 18-تاج-6، گزارش کردیم. مخلوط سدیم در تولوئن، در دماهای بالا نیز، در این مطالعه بررسی شد.
سنتز پلی سیلان از طریق جفت شدن احیایی دی کلروسیلان ها به واسطه ی کمپلکس های فوق مولکولی اتر تاجی/ فلز در یک سیستم همگن